BİZ SİZE DÖNECEĞİZ

Herşey gayet normal başlamıştı. Saatin 9 olmasıyla birlikte plazadan içeri 'dünyaya yaklaşmakta olan göktaşını etkisiz hale getireceklermişçesine' bir ciddiyetle giren çalışanlardan dişi olanlarının ilk işi, dışarıda giydikleri ayakkabıyı çıkarıp yerine işyerinde yedekte tuttukları 'bir şey'i giymek olmuştu. Erkek çalışanlar için de herşey gayet rutininde ilerliyordu. Bir yandan kafam kadar kupalarda içtikleri çaya eşlik eden poğaçalarını yerken bir yandan da dün akşamki maça dair birbirlerine laf yetiştiriyorlardı. Hatun çalışanlar, 'konsept' mağazalardan aldıkları özel tasarım şişe ya da sürahilerine günlük alt sınırı birbuçuk litre olan sularını doldurup masalarına dönerken erkekler de bilgisayarı açar açmaz tıkladıkları facebook sayfalarının sol üst köşesinde beliren kırmızılara çok seviniyor ama katiyyen belli etmiyorlardı. Yılmaz Özdil'in bol enter'lı köşe yazısını okuyup ülkenin geleceği hakkında yeterince endişelendikten sonra sabah mesailerini tamamlayabilirlerdi. Zaten öğle yemeğine de bir şey kalmamıştı.
Birbuçuk yıllık işsizliğin ardından bulduğum işteki üçüncü günümdü. Aynı anda 80 kişi aynı şeyleri yaptığından rutini algılayabilmem için yeter de artar bir süreydi. Fakat konuştuklarında anlamadığım şeyler vardı. Türkçe gibiydi ama değildi de. İngilizce birkaç şey de kulağıma çalınmıyor değildi ama yok yok bu bambaşka birşeydi.
Mümkün olduğunca konuşmadan geçirdiğim ilk iki gün boyunca, yüzüme yerleştirdiğim Uğur Dündar tebessümü ile Esra Ceyhan şakınlığı karışımı bir ifade ile sağa sola yapmacık gülüşler atıyordum. Fakat artık üçüncü günümde insanlarla iletişime geçmem gerekti. Aslında hiç susamadığım halde, hepten mal gibi görünmeyeyim azcık hareket etmiş olayım düşüncesiyle form tutmaya çalışan kadınların kutsal buluşma mekanına dönüşen sebilin başına gittim. İnsan gibi tek bir bardak suyumu içerken şişesi bile benden daha zarif olduğuna yemin edebileceğim en yeni iş arkadaşım geldi birbuçuk litrelik suyunu almak üzere.
Robot Çelik ve Hande Yener karışımı bir ses tonu ve içinde bolca ‘canım’ların geçtiği bir konuşmayla:
-Merhaba canım. Yeni mi başladın?

-Evet
-İlk işin mi?
-Evet
- Canım ya kıyamam çok sevindim adına. İlk iş deneyimini kurumsal bir şirkette başladığına göre backgroundun sağlam olmalı.
Bilmemek ayıp değil öğrenmemek ayıp bence yani. Şimdi hepsini biliyorum Allahıma şükür. Fakat doğruya doğru o sıralarda bildiğim tek bek, güzide bir futbol terimi olan bek'ti. Bildiğim tek raund da rocky filmlerinden kulağıma çalınan raunddu. Gerçi onların da anlamını tam olarak bilmesem de anlamlı bir cümle içinde kullanıldığında birşeyler çikartabiliyordum. Fakat ikisini biraraya getirmekte gerçekten çok zorlandım. Hepten kafam karışmıştı. En iyi bildiğim şeyi söyleyerek cevap verdim. 'evet' dedim.
O da birbuçuk litre suyunu doldurma süresi ile sınırlı muhabbetimizi 'tamam canım ben sana dönücem yine' diyerek tamamlayıp yanımdan ayrıldı.

Ama nereden bilebilirdim ki. Ses tonuna bakılırsa önemli biri olmalıydı. Ne olur ne olmazdı. Kadın dönücem dediğine göre beklemek lazımdı. Tam yarım saat boyunca sebilin orda mekanik ses tonlu iş arkadaşımı bekledim denyo gibi. Sonradan öğrendim tabi 'ben sana dönücem' demenin iş dünyasının amentüsü olduğunu . Daha sonraları herkesin birbirine zırt pırt 'size dönücem' 'en kısa zamanda size dönüş yapacam' deyip durduğuna şahit olacaktım.
Yarım saat sonunda gelen geçenin 'bu hıyar burada niye dikilip duruyor' bakışının da etkisiyle yavaş yavaş kıllanmaya başladım ve herşeye rağmen risk alıp yerime döndüm. İş hayatımdaki ilk 'risk alışım'dı.

Facebooka, twittera gir, su iç, çay kahve derken öğlen olmuştu. Hemen en yeni ve yakın arkadaşımı aradım yemeğe birlikte çıkmak üzere. Hani şu kendisini sebilin önünde yarım saat beklediğim arkadaşımı. Daha yeni tanıştığı bana ikide bir canım diye hitap ettiğine göre kesin beni çok sevmiş olmalıydı. Telefonda kısaca kendimden bahsedip
-Merhaba canım yemeğe ne zaman gidiyorsun? ben sabah sebilin orda....
-Canım tanıyamadım ama ben sana sonra dönecem byee
Mecburen yemeğe tek başına inip sanki çok işim varmış da bir an önce yiyip kalkmam lazımmış gibi davrandım. Yediklerim boğazıma dizilmişti. Yukarı çıkıp çalışıyor gibi yapmaya devam ettim. Müdürüm olacak adam elinde kalın kalın dosyalarla yanımda bitti en profesyonelinden. Birinci çoğul şahısla kurduğu cümlelerle
-Bunları hızlıca bir çek edelim. Alttaki dosyayı ignore etmeyelim yalnız. Ona daha bir dikkatli bakalim. Satır aralarını iyi okuyalım. Ayrıntıları atlamayalım ama genel çerçevede fotoğrafın bütününe bakalım.
Allahım, gene başlamışlardı. Ne demek istiyorlardı, hiçbirşey anlamıyordum. Verdiği dosyalar arasında fotoğraf aradım ama tek bir fotoğraf bile yoktu. Satır aralarında boşluktan başka bir şey görmüyordum. İgnor filan da hak getire. Şefim beş dakika sonra yanımda bitti. "Ben size dönüş yapacam" dedim, patron bana elinin tersiyle bir tane vurmamak için kendini zor tuttu. Ama her profesyonel gibi durumu katiyyen belli etmeyerek "O zaman bu iş için bir deadline belirleyelim. Mesela yarın sabah diyelim" dedi.

İçimden 'Hay size de, dedlaynınıza da' şeklinde geçen düşünce büyük bir dönüşüme uğrayarak "olur efendim. nasıl isterseniz" diye çıktı ağzımdan. 'Dedlayn ne laynn' diye düşünerekten kariyer sahibi anneleri çocuklarıyla kaliteli zaman geçirmek üzere evlerine, henüz çocuk sahibi olmamış yeni çiftleri biraz karınlarını doyurmak ama en çok da "facebook profillerine 'zartzurt'ta zırt pırt keyfi" yazmak için birtakım aşırı şık restoranlara, birilerini de ertesi gün 'çok iyi iş çıkarmış', 'muazzam bir sesi var', 'çok keyifli zaman geçirdik' gibi cümleler kurmak için konserlere, sinemalara sergilere ya da tiyatrolara bırakan servislerden birine binip evimin yolunu tuttum. Bütün gün hiçbirşey yapmamaktan dolayı o kadar yorulmuştum ki, yanımda oturan ve dinlediği müziği mesai arkadaşlarından esirgemeyecek kadar paylaşımcı olan bir plaza insanının dev kulaklığından gürül gürül akan ses bile uykuya dalmama engel olamamıştı. Annemin 'Hadi çucuğum hadi, kalk yerine yat' sesiyle uyandım. Peki ama annemin serviste ne işi vardı? Uyku sersemi, "Anne ne işin var senin serviste" diye sorarken gözüme 'içinde bir kez olsun kullanılmamış kadehlerin, sürahilerin ve çerçevesiz fotoğrafların olduğu vitrin takıldı. Vitrinin serviste olması annemin serviste olmasından çok daha saçma birşey olduğuna yönelik anlık bir akıl yürütmenin ardından serviste değil de annemle 'kalitesiz zamanlar' geçirdiğim oturma odasındaki çekyatın üzerinde olduğumu anladım.

Plaza dili ve edebiyatından bihaber birşekilde geçirdiğim üç günün rüya olduğunu anlayınca "Ohh Allahım çok şükür" diye mutlu olup, bir buçuk yıldır işsiz olduğumu hatırlayınca tekrar üzüldüm. Yaptığım iş başvurularına cevap gelip gelmediğini kontrol etmek için günde seksen kere açtığım bilgisayarın başına seksenbirinci kez geçip maillerimi kontrol ettim. Maillerde kısaca şöyle yazıyordu: "Biz size döneceğiz"